Gdybym miała jednym słowem opisać to, jak kiedyś żyłam byłoby to "wyczerpanie". Wyczerpana byłam przez prawie całe moje życie. Nigdy nie czułam się wystarczająco dobra, zawsze próbowałam zapełnić tę lukę przesadną aktywnością i nadmiernym dawaniem. Wierzyłam, że miałam wartość tylko wtedy, kiedy pomagałam innym poczuć się lepiej

Jako młoda matka trójki dzieci miałam obsesję na punkcie ich opieki i utrzymywania domu w czystości. Zawsze martwiłam się o ich przyszłość, edukację i socjalizację z innymi dziećmi. Ciągle się bałam "A co, jeśli zrobię coś źle?". Strach zaczął przejmować pałeczkę w moim życiu. Miałam trudności z zasypianiem i na dodatek wielokrotnie budziłam się w nocy.

Wstawanie rano było udręką, a gdy tylko otwierałam oczy, chciałam, żeby dzień już się skończył. Czułam się wykończona i samotna.

Cierpiałam na ostre migreny z zaburzeniami wzroku i przeogromne bóle brzucha. Wypadała mi codziennie spora ilość włosów i miałam ekstremalnie dużo łupieżu. Bolało mnie całe ciało od głowy aż po czubki palców od stóp. Ostatecznie rozwinęłam w sobie chroniczną chorobę zwaną trądzikiem różowatym.

Poczułam się obciążeniem dla rodziny. Byłam przekonana, że moje dzieci, mąż i cały świat poradziliby sobie lepiej beze mnie. Do mojego umysłu codziennie wkradały się myśli samobójcze. Wiecznie czułam się sfrustrowana i bezradna. Odczuwałam dużo wstydu z powodu swojego wyglądu – cała moja twarz pokryta była wielkimi czerwonymi plamami i krostami. Skóra bardzo mnie piekła, bolała i swędziała. Ale miałam w sobie jedno silne przekonanie, które towarzyszyło mi już od dziecka, że wszyscy posiadamy zdolność do samoleczenia. Zebrałam całą swoją siłę i zaczęłam zagłębiać się w swoim wnętrzu. Choć wielokrotnie wątpiłam w siebie w trakcie tej przygody, to nie korzystałam z żadnych farmaceutycznych kremów ani leczenia medycznego. Próbowałam naturalnych olejów, diet, poszczenia, akupunktury, ziół, nawet urządzenia wysyłającego częstotliwości lecznicze, ale nic z tego nie wpływało na poprawę mojego zdrowia fizycznego i psychicznego.

Zaczęłam medytować i czytać książki, z których czerpałam wiedzę wspierającą mój duchowy rozwój. W 2021 roku rozpoczęłam cotygodniowe sesje z moim pierwszym cudownym coachem, Georgie Holbrook, której empatia i mądrość bardzo mnie wspierały. Kiedy poczułam, że nadszedł czas na nowe doświadczenia, wzięłam udział w tygodniowych zaawansowanych warsztatach d Dr.Dispenzy w Londynie. Dzięki nim doświadczyłam wielu wewnętrznych przemian i otwarć. Uczestniczyłam w sporej ilości kursach online prowadzonych m.in. przez Marci Shimoff, Anitę Moorjani, Mei-lan Maurits, Lisę Nichols, Shelly Lefkoe, Brothers Koren.

Rozpoczęłam życie w większej harmonii ze sobą i innymi, ale dopiero w 2023 roku w pełni oddałam się rocznemu programowi o nazwie Live Awake, stworzonym przez Dr. Sue Morter. W końcu zamiast stawiać opór, zaczęłam przyjmować wszystko, co pojawiało się w moim życiu. Zaczęłam... oddychać i stopniowo doświadczać obfitości życia. Obfitości, którą jestem i którą wszyscy jesteśmy.

Obecnie czuję w sobie radość, energię i kreatywność jak nigdy przedtem. Niemal codziennie wstaję wcześnie rano, aby mieć ten czas tylko dla siebie - zanim obudzą się dzieci. Uwielbiam kąpać się w wibracjach radości, wdzięczności i miłości. Więcej się śmieję, uśmiecham i spotykam wspaniałych ludzi w moim świecie. Przestałam tonąć we frustracji. Zaczęłam ufać i płynąć z nurtem życia, niezależnie od sytuacji jakie mi przynosi. Praktyki Kodów Energetycznych otworzyły moje ciało, aktywując potężniejszy przepływ Energii przeze mnie. Zakorzenianie w ciele Miłości w tej pracy są nie do opisania. Jeszcze bardziej pasjonujące jest to, że zawsze jest Jej więcej i więcej! Wszechświat jest niekończącym się źródłem dostarczania czegokolwiek, o czym marzymy, jeśli Mu tylko na to pozwolimy!

Dzisiaj mogę powiedzieć, że nie uciekam już od siebie. A co więcej, potrafię zalewać miłością swój umysł. Przytulam go za każdym razem, gdy doświadczam gniewu, smutku, samokrytyki, strachu lub czegokolwiek innego. Ciepło witam wszystkie energie, które się we mnie pojawiają. Troskliwie sprowadzam swój umysł do całości, do MNIE, bo wiem, że tam właśnie jest jego miejsce i tam jest on naprawdę szczęśliwy. Czasami potrzeba mi tylko kilkunastu minut, czasami parę godzin, czasami kilka dni, aby umysł się zintegrował. Niezależnie od tego jak długo to trwa, zawsze po drugiej stronie czeka na mnie wolność.

Moje ciało zaczęło się stopniowo uzdrawiać, a relacje z bliskimi zmieniać. Ostatnie kilka lat były dla mnie krętą drogą, podczas której odkrywałam siebie warstwa po warstwie. Trądzik różowaty, który tak długo przeklinałam, okazał się jednym z moich największych nauczycieli. Zaprowadził mnie do tych części samej siebie, o których istnieniu nawet nie wiedziałam. Zamiast permanentnie odrzucać i oceniać siebie, zaczęłam z miłością i akceptacją przyjmować wszystkie części swojego wnętrza.